نقش واسطهای پایداری روانی در رابطة بین شیوه های والدگری و تبلور وجودی

هدف از این پژوهش بررسی رابطة بین شیوههای والدگری و تبلور وجودی با واسطهگری پایداری روانی بود. شرکتکنندگان 355 نفر از دانشجویان کارشناسیارشد دانشگاه شیراز بودند که بر اساس روش نمونهبرداری تصادفی خوشهای چندمرحلهای انتخاب شدند و پرسشنامههای شیوههای والدگری (بری، 1991 )، پایداریروانی (کلاف و دیگران، 2002 ) و مقیاس تبلور وجودی (داینر و دیگران، 2010 ) را در محل کلاسهای عادی خود تکمیل کردند. یافتهها با استفاده از روشمدلیابی معادلات ساختاری نشاندهندة رابطة مثبت و معنادار شیوة والدگری مستبدانه با تبلور وجودی بود. رابطة شیوة والدگری مقتدرانه با پایداری روانی مثبتو معنادار، و رابطة شیوه والدگری آسانگیر با پایداری روانی منفی و معنادار بود. شیوة والدگری مستبدانه بر تبلور وجودی اثر مستقیم و شیوههای والدگری مقتدرانهو آسانگیر به واسطة پایداری روانی بر تبلور وجودی تأثیر غیرمستقیم دارد. در پایان، ضمن بحث درباره یافتهها، با توجه به پیشینة علمی موجود، به کاربرد عملییافتهها در آموزش والدین و افزایش تبلور وجودی در افراد اشاره شده است.